Een Las Vegas verhaal

Vandaag heb ik voor het eerst sinds maanden weer een taxi genomen. Vanwege de tijdsduur, kwesties van zwendel en vijandigheid had ik besloten om voorlopig geen taxi meer te nemen, maar vandaag.... Ik moest mijn auto halen die bij de garage stond. Normaal gesproken is dat lopend prima te doen, maar ik had geen zin om een aantal blokken te moeten lopen in deze hitte plus vochtigheid.

Ik nam daarom de taxi met één van mijn kinderen en besloot de rit van vijf minuten uit te zitten, betaalde de taxichauffeur en stapte uit op de stoep in de buurt van een parkeermeter.

Nadat ik de deur had dichtgedaan, liepen we naar de winkel toen mijn kind stopte en iets opraapte. Ze zei "hey, ik heb geld gevonden."

Ik ging ervan uit dat het om wat kleingeld ging, dus ik zei "hou het maar", maar toen ze het biljet aan mij gaf zag ik dat het niet om zomaar geld ging.

Ik sta op de hoek van Charleston en Main, terwijl mijn kind een $1 biljet in haar handen heeft. Het was gevouwen in een vierkante vorm en er was enkel een stuk tape omheen gewikkeld.

Ik ben gisteren natuurlijk niet van een bananenboot gevallen. Ik weet wat ze in haar handen had, maar ik had geen zin om dit uit te gaan leggen.

"Hey, wil je ruilen?", vroeg ik.  "Wat vind je ervan wanneer ik je een nieuw biljet geef?"

"Waarom?", vroeg ze.

"Dat biljet is vuil en zit waarschijnlijk onder de bacteriën", probeerde ik te semi-bluffen.

"Oke", zegt ze.

Ik stopte het bundeltje in mijn zak en pakte een nieuw biljet uit mijn portemonnee. Ik gaf het haar en ze leek er erg blij mee.

We gingen de winkel in en ik ging snel naar de toilet. Als ik in mijn zak had wat ik vermoedde dan wilde ik hier zeker niet mee blijven rondlopen.

Ik sloot de deur en haalde het bundeltje uit mijn zak. Ik wilde het biljet heel laten, dus ik haalde voorzichtig de tape ervan af, vouwde het biljet uit en daar was het. Een kleine hoeveelheid witte poeder, misschien 1/4 gram. Ik vermoed dat het een waarde had van ongeveer $20 en was verkocht op de straat in Las Vegas.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heilig en heb bijna alles weleens uitgeprobeerd, maar deze dagen liggen nu ver achter mij. Het was geen optie om een lijntje coke te snuiven, terwijl mijn kind buiten aan het wachten is. Ik ben geen Britney Fucking Spears.

In plaats daarvan besloot ik om het poeder door het toilet te spoelen om vervolgens te zien hoe deze drugs een aantal rondjes draaide en vervolgens verdween.

Ik heb het dollarbiljet echter niet doorgespoeld.

Oh nee.

Ik heb het biljet uitgeschud, liet een beetje water lopen over de beide kanten van het biljet (letterlijk geld witwassen) en stopte het geld vervolgens in mijn portemonnee.

We hebben betaald voor onze auto, hebben bij een locale taco shop wat afhaaleten gehaald en zijn vervolgens naar huis gereden.

Later op de ochtend toen we dichtbij de kruising tussen Maryland en Flamingo reden, herinnerde ik mij het dollarbiljet.

Waarom?

Omdat ik de 99 Cent Store naderde. De winkel waar ik mijn handelsmerk schoenen had gekocht.

Op dat moment maakte ik een beslissing. Het voelde als mijn plicht om de cocaïne dollar uit te geven om de locale economie te stimuleren. Snap je? De locale economie stimuleren. Cocaïne als stimul.... Laat maar.

Ik zette de auto op de parkeerplaats, liep naar de 99 cent store en het eerste wat mijn aandacht trok was een hondenriem. Mijn hond heeft al een riem, maar deze was volgens mij mooier en dikker.

Ik nam het van de schappen af, ging naar de caissière en kocht dus van de drugs dollar een hondenriem, plus een klein beetje wisselgeld.
Daarna ben ik naar huis gereden.

Op het moment dat ik dit schrijf zit de hond naast mij en uit het raam te kijken naar de Stratosfeer, terwijl hij een hondenriem draagt die is gekocht van een cocaïne dollar.

Vegas, Baby.